Plaatselijke malvasia. Lid van een breed beschikbare druivenfamilie die vanuit Griekenland vaste grond onder de voeten heeft gekregen in Italië, Spanje en dus ook in Kroatië. Heeft ook een aardig uitstapje voor de smaakpapillen in petto. Gedroogd wit fruit en mandarijn. Perzik en honing. Een wappertje rozemarijn en laid back zuren.

Eigen druiven eerst. Lokale held die bovendien zo eenkennig is dat ie niet verder komt dan het eiland Hvar. Met dank aan de Grieken overigens die daar zo rond 400 voor Christus al een kolonie stichtten, Pharos (Hvar). Enfin, die reisden destijds nimmer zonder wijnstokken in de handbagage. Eeuwen later hebben we nog profijt van dit 'godsgeschenk', wat bogdanjusa vrij vertaald dan weer betekent.
En wat schenkt ie god ons dan? Sappig, rul-droog wit, gedroogd wit fruit, een snufje anijs, marmeladebitters. Werd nota bene door onze eigen kaaskoningin Betty Koster van l'Amuse tot de 'Superkaaswijn' bestempeld. Omdat ie zo onwaarschijnlijk goed combineert met manchego, brie en andere blauwe kazen. Was niet voorhanden op de proeftafel maar we gaan zeker een poging wagen. Wij hebben vertrouwen in wat Betty serveert.

Een druif die gemeengoed in Kroatië. Grasevina, vrij vertaald 'groene erwt' in de landstaal. Elders kennen ze 'm ook wel als de olaszrizling of Welschriesling. Heeft verrassend genoeg niets te maken met de... riesling. In handen van een goede wijnmaker geeft-ie fris wit, met zachte appel, peer, notigheid, wat mineraliteit en voorzichtige zuren. Wordt ook vaak ingezet om zoet mee te maken. Maar schrik niet, deze is droog met een sappig bittertje. LET OP: Er is nog maar een zeer beperkte voorraad van deze wijn bescikbaar.

Via de Charmat-methode tot ons gekomen: koolzuur wordt in de tank ingespoten om 'de bruis' te creëren. Niks mis mee. Prosecco is er groot mee geworden. Maar doe mij dit maar. Druistige bruis. Niet dat snuffelende Pekineesachtige wat heel veel roze belletjes met een allemansvriendenprijskaartje hebben. Koel rood fruit, stevigheid, aangename bittertjes, prettig droog.

Plavac Mali. Lees er meer over bij de Vina Skaramuca die van dezelfde druif een zwaar transport-uitvoering heeft gemaakt. Het kan echter nog kolossaler. De druif kan van nature wel tot 17 procent noteren. Daar is bij PZ Svirce echter niet voor gekozen. Die hebben 'm tot een wat minder leverbedreigende 12,5 procent weten te temmen, laten we zeggen: een beetje een beaujolaisbenadering. Heeft ie in deze hoedanigheid ook wel wat van weg. Lekker sappig donker fruit, wel wat steviger, een streepje tannineuzer. Wel ook weer wat van die onbezonnen aardsheid, vrolijkheid en een poging tot jubel.

Vijftien procent. Plavac mali doet het niet voor minder. Plavac mali, vrij vertaald de kleine (mali) blauwe (plavo). Kleine druif met veel schil. Pakt zodoende ook op het tanninetraject flink uit. Schijnt nabije familie te zijn van de primitivo en de zinfandel, druiven die het ook niet van hun lichtvoetigheid moeten hebben. Donkere bramen uit het schaduwbomenbos. Gedroogde blauwe pruimen. Krenten. Vanillestronken. Bijkans poederige vaste bestanddelen. Staat als een Kroatisch bergdorp.

Miraz betekent 'bruidsschat'. En Frankovka is het Kroatische alias van blaufränkisch. Voorts 'Slavonija'. S.v.p. niet verwarren met Slovenië: da's een land. Hier hebben we te maken met een regio in Kroatië, alwaar ook gewild eiken vandaan komt. In het noorden van Italië hebben ze er ook wel eens een handje van om juist deze houtsoort te gebruiken om hun rood mee op te voeden. Kortom, wijn met een verhaal. Al is dat nu grotendeels al verteld. Op de proefbevindingen na. Rijpe pruimen, dikke kersen, milde pepers, kaneel en het zoet van gebrande paprika. Zwoel, rond, gevuld, rijp maar toch ook fris, koket en levendig. Kan me vergissen: maar ik bespeur wat aardig wat invloeden van eikenhout. Ik heb een vermoeden waar dat vandaan komt.